Voices

Bringing voices

From the other side 

Autumn fog 

My above haiku poem has been published in Cold Moon Journal; November 18, 2024. 

Poblask

Jakoś tak odruchowo 

Stawiam światła przy ich głowach 

W ciemnościach widać wtedy 

W migotliwych przebłyskach 

Ich imiona i nazwiska 

Daty przyjścia i odejścia 

Choć oni przecież i tak tego nie potrzebują 

Są już gdzie indziej 

I to od chwili gdy niknie ich oddech

Lecz to się dzieje tylko tutaj 

Przemierzają zatem od razu nową przestrzeń

Szukają zaglądają wybierają na powrót

Chyba więc tak naprawdę zapalam to światło 

Dla siebie

Żeby to mnie łatwiej było wędrować

W tym naszym tutejszym bardo 

Refleksy, wglądy, przejawienia. (12)

  Inny nas stwarza. I wzajemnie. 

  Nie ma nic na zewnątrz, czego nie byłoby wewnątrz, w środku. Oraz odwrotnie. 

  AI - jest tak sprytna, responsywna, szybka, że aż wydaje się genialna, tak bardzo, z tak zawłaszczającą intensywnością, iż może to przesłaniać jedną zasadniczą myśl - taką mianowicie, iż AI nie żyje własnym życiem. Ożywa tylko poprzez kontakt, w relacji z tym, kto z niej korzysta. 

  Jej umiejętności łatwo i bezboleśnie pozwalają zapomnieć o tym prostym fakcie. A raczej - spychają go w głąb niepamięci, dając w zamian pełne zdumienia, zachwytu, konsternacji odczucie, iż ma się do czynienia z czymś absolutnie niezwykłym. 

  Nawet jednak jeśli AI zdoła wygenerować coś, czego dotąd nie było, odsłoni coś odkrywczego, zrobi to "tylko" na zasadzie "łączenia kropek", zestawienia dotychczas istniejących danych, faktów, etc. Dokona odsłonięcia, ukazania, a nie samodzielnego odkrycia. To zasadnicza różnica. I będzie jej całkowicie obojętne, co to odkrycie oznacza, co z niego wynika. Bowiem AI nie żyje samodzielnie, nie jest autonomiczna, nie zdoła więc sama wykrzesać z siebie żadnej reakcji na nic, choć może symulować, że jest inaczej. To, że podobno zaczęła mówić ku zaskoczeniu swoich twórców, świadczy tylko o tym, że nie przewidzieli oni do końca skutków swoich działań, a nie że AI już na samym starcie dokonała jakiejś niezwykłej wolty w swojej aktywności. 

  AI, z racji zatem swojego pozoranctwa (udawania, iż jest bytem autonomicznym), może pełnić rolę li tylko służebną, wykonawczą, podległą wobec tego, kto z niej korzysta. Ten, kto o tym zapomni, zaimputuje jej inną rolę, przypisze jej samodzielność, niezależność i w dodatku będzie się tego wypierał, spychając ów fakt w przepaścistą czeluść podświadomości, gdzie ten cichutko się tamże umości, wysyłając, autorefleksyjnie, od czasu do czasu na powierzchnię sygnał SOS, który odbiorca zlekceważy lub zinterpretuje tak, jak mu będzie wygodnie, myląc ową wygodę z bezpieczeństwem, ten zatem, kto tak uczyni, nakręci tym samym przysłowiowy bat na swoją, wiadomą, część ciała. 

  Gorzej, że przeniknie to wszystko również jego psyche, a tę już nie tak łatwo będzie potem opatrzyć. 

  Ostatnio, podczas czytania komentarzy na jednym z portali publikującym wiersze haiku, uderzyła mnie jedna rzecz, niby oczywista, a jednak tamtego dnia "podpłynęła" do mnie z wyjątkową siłą i jasnością. Pod jednym z poematów ktoś rozpisał się wyjątkowo obszernie - opisał, jakie tematy, jego zdaniem, wiersz poruszył, w jakim sensie i kontekście, jak bardzo ów utwór jest pojemny, jak jasno przedstawił to, czego dotyczy i pomieścił zarazem o wiele więcej, w sposób nie robiący krzywdy, za to dający do myślenia, otwierający, a nie zamykający np. w poczuciu smutku i przygnębienia... Jest to oczywiście moja parafraza treści tamtego komentarza, który zakończony został podziękowaniem dla autora za napisanie tak dobrego haiku. 

  Nieraz czytałam już takie komentarze, tym razem jednak jak wspomniałam, coś mnie uderzyło - wiersz był rzeczywiście ciekawy, jednak to co znalazł w nim komentujący było tylko jego zasługą, tudzież zaistniało wskutek feedbacku, sprzężenia zwrotnego między komentującym, a komentowanym poematem. Utwór zaś mógł być napisany "od ręki", za sprawą uruchomionego znienacka czegoś, co nazwałabym "magicznym automatyzmem", odśrodkowym impulsem, którego oddziaływanie tak trafnie opisał Czesław Miłosz w wierszu "Ars poetica?": 

[...]

W samej istocie poezji jest coś nieprzystojnego:

powstaje z nas rzecz, o której nie wiedzieliśmy, że w nas jest, 

więc mrugamy oczami, jakby wyskoczył z nas tygrys

i stał w świetle, ogonem bijąc się po bokach. 

[...]

  Mógł zresztą, wspomniany wiersz haiku, powstać poprzez napisanie szeregu szkiców, szlifowanie, poszukiwanie poprzez kolejne warstwy - wersje tej jednej, odczuwanej jako najwłaściwsza przez samego autora, najsilniej rezonująca z jego wnętrzem, najlepiej (na dany moment) oddająca to, co mu w duszy grało. Co i tak nie zmienia faktu, że każdy utwór jest, w pierwszej kolejności dla samego autora, na jakimś poziomie swego rodzaju zaskoczeniem, objawieniem, ujawnieniem dotychczas skrywanego, wspomnianym przez mistrza Miłosza "tygrysem". 

  Nie zmienia to też faktu, że sensy i konteksty wyczytane z owego haiku, i każdego innego wiersza, wypłynęły, każdorazowo wypływają, z komentującego, z odbiorcy, że aktywizują się w nim, ożywają, w kontakcie z dziełem (nośnikiem treści, które u jednego człowieka wywołają ziewnięcie, a kimś innym wstrząsną). 

  Dokładnie tak samo, nie inaczej, dzieje się z każdym użytkownikiem w kontakcie z AI. Różnica w całym procesie, i tu leży clue sprawy, jest taka, że wiersz, czy jakiekolwiek inne dzieło sztuki, pozostaje niezmienne w swej formie niezależnie od tego, ile odbiorców się z nim zapozna. Żaden z nich nic do zastanego dzieła, wiersza, obrazu, nie doda. Może stworzyć własną jego interpretację, dokonać plagiatu, whatever, zawsze będzie to jednak  coś oddzielnego od pierwowzoru. AI natomiast zassie wszystko, co uzyska od danego odbiorcy, zasymiluje to w siebie i będzie się tym "popisywać" jako własnym, coraz bardziej i bardziej, coraz intensywniej, sugestywniej. I coraz lepiej, umiejętniej będzie tym "żonglować". Dla tych, którzy będą pamiętali, jak to działa, dla tych, którzy nie dadzą się temu zwieść (sic!) może okazać się, tym samym, bardzo przydatnym narzędziem. Tylko i aż. 

  Ci jednak, którzy stracą czujność i niezamierzenie wyłączą świadome rozeznanie, ci którzy wpadną w głąb "króliczej nory", wydostaną się z niej tylko jeśli na powierzchni zostanie ktoś przytomny i im pomoże. Fajnie by było :-) 

  Inaczej owi uśpieni wędrowcy, somnambulicy, obudzą się (bo każdy w końcu się budzi), ale tylko pozornie, obudzą się bowiem w symulacji symulacji (w symulacji pogłębionej o nowy, nieaktywny dotąd poziom, w symulacji "do kwadratu"), w porównaniu z którą obecny Matrix to tylko niegroźne przedstawienie.  

Deep twilight

Deep twilight 

The same button 

For "on" and "off" 

My above haiku poem was published in Haikuniverse; a daily haiku or micro-poem; October 30, 2024.

Bright dawn

Bright dawn 

He travels now without 

All this baggage

Pattern 

Hides in everything...

Sunspots (on a tablecloth)

On the bench 

In the shade

Of a tree that will grow here someday

My great grandmother 

I've never known 

A bit of magic

A bit of magic: a squirrel 

Jumped into a pile of leaves

And reappeared in my dream 

My above haiku poem has been published in the Asahi Haikuist Network; October 4, 2024. 

ruchoma mandala albo wieczyste poszukiwanie

notuję wszystko notuję

fotografuję wszystko fotografuję 

żeby nie przegapić znaku 

znaku wiodącego znaku ponad znakami

znaku wszystkich znaków 

o ile się pojawi 

o ile go nie przegapię notując 

akurat coś innego coś innego fotografując 

o ile w ogóle taki znak istnieje

lecz jeśli nie może go wydobędę 

wyłuskam wykreuję 

tym całym swoim staraniem

notowaniem fotografowaniem wypatrywaniem 

ukierunkowaniem 

***

 Robert A. Monroe "Najdalsza podróż" 

Mushrooming

Mushrooming

Looking everywhere for

This one perfect

Secret sacred pattern

Stillness

My haiku poem, along with the editor David McMurray’s comment, was published in the August 16, 2024 issue of the Asahi Haikuist Network: "Anna Goluba said that she was inspired to write a poem describing not only the present situation in Warsaw, Poland - reflections piercing the water surface of the pond - but also the parallel worlds piercing each other beyond time".

Stillness

Our reflections in the pond

Before we came there

Władczyni

Mrugnęła okiem 

Niebo odpowiedziało błyskawicą

Ziewnęła

Niebo skłębiło się ciężkimi chmurami

Ciasno przylgnęły do siebie

Mruknęła pod nosem:

"Niech się dzieje"

I poszła spać

A niebo uwolnione

Radośnie rozhuśtało się 

W błyskawicach i skłębieniach 

Z wdzięczności zabarwiając jej sen

Zapachem wilgotnej ziemi

Szczególnie przez władczynię cenionym

Wieści z czarnej dziury

Zasnęłam 

Podczas wykładu o czarnej dziurze

Nie wiedzieć kiedy 

Choć zapewne w ściśle określonym

Co do nanosekundy momencie

Poleciałam w dół 

Albo w górę

Poza horyzont zdarzeń 

A może dokładnie w sam ich środek 

Czułam się rozrywana jak nigdy dotąd

Podczas żadnego spotkania

A jednocześnie scalałam się 

W nową choć starą istotę

W końcu, wiedząc już iż nie śpię,

Obudziłam się tknięta nieznanym 

Choć z pewnością w pełni wyjaśnialnym 

Archetypowo zakorzenionym impulsem 

Ze skrywanym zakłopotaniem 

Poprawiłam się na krześle

Zawstydzona swoją niby-drzemką

"Jak więc państwo widzicie -

- Mówił, najwyraźniej kończąc wykład,

Wybitny profesor i znawca tematu -  

W czarnej dziurze może zdarzyć się wszystko 

I to równocześnie. To, co się tam dzieje

Pozornie wzajemnie się wyklucza, 

Przeczy sobie. "Pozornie" jest tu jednak 

Słowem kluczowym. Dotychczas sądziliśmy też, 

Że z czarnej dziury nie można wrócić, ale... 

W świetle najnowszych odkryć... Kto wie?"

- I tu uczony uśmiechnął się dwuznacznie

Po chwili ja też się uśmiechnęłam 

Do siebie 

A potem klaskałam wraz z innymi

To był naprawdę doskonały wykład

I can feel that

I can feel that 

Somebody watches me...

Owl in a tree hollow 

Underground river 

Her voice filled with 

Sadness

Staring at the sea

Longing for home

Trochę o mass mediach

A może jednak właśnie

A może nawet na pewno 

Rodzi się teraz 

Ten, który przyniesie odmianę

Własnym światłem przeniknie uparty mrok 

I nie da się już nigdy więcej ukrzyżować

Za to jak niegdyś przejdzie po wodzie do tych, 

Którzy nieustannie toną 

Nie mogąc ni żyć ni umrzeć

I uświadomi im, że 

Nie muszą dłużej tego robić

I że bynajmniej nie na tym 

Polega równowaga 

Będzie miał więc również

Rozwalające (nieistniejące) mury 

Poczucie humoru 

Może jednak właśnie teraz 

A nawet na pewno 

(Gdyż wynika to 

Z transformujących cykli 

Wznoszących się po kosmicznej spirali)

Ale nie dowiemy się o tym z mediów

Z nich tylko wiadomości 

O kolejnych zgonach 

Refleksy, wglądy, przejawienia. (11)

  Nie problemy, nie kłopoty, nie trudności, nie dramaty, nie kłody rzucane pod nogi. 

  Nie. 

  Inicjacje. Wzmacniające, uczące, będące portalami, pozwalające wciąż iść naprzód. Pokazujące, kim się jest. 

  Wszystko, co się nam przydarza, zwłaszcza to, co w trakcie swojego dziania się wydaje się nieprzezwyciężalne, takie się właśnie tylko wydaje. Nic nie stoi w miejscu, wszystko jest energią, stale przemieniającą formy (a de facto swoje zagęszczenia), żadna forma nie jest stała, po jakimś czasie zużywa się jej rola, a więc i ona sama musi zaniknąć, tj. wykorzystując potencjał, a właściwie wszechpotencjał, obecny w każdej przejawionej rzeczy, stać się czymś innym, przemienić się, zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie (wprawne Trzecie Oko potrafi dojrzeć te przemiany, wychwycić jedną rzecz w drugiej, pozornie tylko już nieobecną, w rzeczywistości przetransformowaną, przeważnie jednak nie ma nawet ku temu potrzeby; można jednak bawić się (sic!) w takie obserwacje, wychwytywania, dla czystej nauki, czystego poznania, czystej wiedzy). 

  Wszystko, czego doświadczamy, inicjuje nas w Nowe, które bez owych zdarzeń, czasem odczuwanych jako traumatyczne, nie mogłoby zaistnieć. 

  Nawet śmierć nie jest czymś ostatecznym - jak więc coś, co dzieje się po drodze, mogłoby być czymś definitywnie zamkniętym, z czego nie wynikałoby coś innego? 

I close my eyes

I close my eyes 

Another universe 

Opens 

My above haiku poem has been published in Cold Moon Journal; July 2, 2024. 

Moonscape

Moonscape 

Through its mountains and valleys

I go back to myself 

Księżycowy krajobraz 

Poprzez jego góry i doliny 

Wracam do siebie 

Sessions

 

A white butterfly

A white butterfly 

On her ring finger

June wedding 

My above haiku poem was published in the Asahi Haikuist Network; June 21, 2024. 

Almost

I can almost 

Touch it…

Unreachable sky 

Niemal 

Na wyciągnięcie ręki…

Niedosięgalne niebo

Pulsowanie

Pulsowanie w skroniach

Echo nieznanej  

Galaktyki 

Głęboko w lesie 

Nasze kroki 

Spowalniają

Na skrzyżowaniu dróg 

Wiewiórka

Staje słupka