kolejny

kolejny wiersz Miłosza

i jestem napełniona

najwyższym sensem 

który jeszcze przed chwilą

pozostawał niewyrażalny

a właściwie nawet nie istniał 

teraz jednak zmaterializował się

po czym uwolnił 

z czubka mojej głowy

w postaci niewielkiej świetlistej kuli:

orb - 

mówią niektórzy;

czyjaś dusza wędrująca

domyślają się inni 

pozostali zaś zapewniają:

to kwantowa informacja fluktuująca

a ja się uśmiecham 

i wyglądam przez okno 

Miłoszowy krajobraz uzewnętrzniony

przemienia się raz po raz

skąpany w blasku 

który nie dość że nie razi 

to w dodatku koi