Wieści z czarnej dziury

Zasnęłam 

Podczas wykładu o czarnej dziurze

Nie wiedzieć kiedy 

Choć zapewne w ściśle określonym

Co do nanosekundy momencie

Poleciałam w dół 

Albo w górę

Poza horyzont zdarzeń 

A może dokładnie w sam ich środek 

Czułam się rozrywana jak nigdy dotąd

Podczas żadnego spotkania

A jednocześnie scalałam się 

W nową choć starą istotę

W końcu, wiedząc już iż nie śpię,

Obudziłam się tknięta nieznanym 

Choć z pewnością w pełni wyjaśnialnym 

Archetypowo zakorzenionym impulsem 

Ze skrywanym zakłopotaniem 

Poprawiłam się na krześle

Zawstydzona swoją niby-drzemką

"Jak więc państwo widzicie -

- Mówił, najwyraźniej kończąc wykład,

Wybitny profesor i znawca tematu -  

W czarnej dziurze może zdarzyć się wszystko 

I to równocześnie. To, co się tam dzieje

Pozornie wzajemnie się wyklucza, 

Przeczy sobie. "Pozornie" jest tu jednak 

Słowem kluczowym. Dotychczas sądziliśmy też, 

Że z czarnej dziury nie można wrócić, ale... 

W świetle najnowszych odkryć... Kto wie?"

- I tu uczony uśmiechnął się dwuznacznie

Po chwili ja też się uśmiechnęłam 

Do siebie 

A potem klaskałam wraz z innymi

To był naprawdę doskonały wykład