Abandoned house

Abandoned house

The dreamcatcher still hangs

In the children’s room 

My above haiku poem has been published in Haiku Commentary journal; April 9, 2024. 

Previously published in Haikuniverse; March 7, 2019. 

Long, long corridor

Long, long corridor

Behind another door 

Another me 

James Webb Space Telescope

James Webb Space Telescope 

Gdzieś tam 

Cierpliwie czeka na odnalezienie

Moja miłość 

James Webb Space Telescope

Somewhere out there

Just waiting to be found

My love 

***

Nocna wichura

Odfruwający jak latawiec 

Jej drogi jedwabny szal 

W ślad za nim 

Jej śmiech 

Night windstorm 

Flying away like a kite

Her expensive silk shawl 

Following it 

Her laughter 

***

Obiera cebulę

Pozbywa się kolejnych warstw 

Aż w końcu staje 

W pełnym słońcu 

Zupełnie naga 

Peeling an onion

Throwing away another layers

She has finally stood 

In the full sunshine

Completely naked 

One day it all

Another of my poems has been published in Scarlet Dragonfly Journal; Issue 23 - March 2024. 

One day it all 

Will become just a memory…

Peacock dance 

Pewnego dnia to wszystko

Stanie się tylko wspomnieniem…

Taniec pawia

 

Pochmurnie

Pochmurnie

Kłębią się na niebie 

Niedopowiedzenia 

Gęsty las 

Porosłe mchem 

Zapomniane sny 

Konary 

Wyrzucone na brzeg

Zastygłe nagle gesty 

Refleksy, wglądy, przejawienia. (9)

  We wszystkim jest wskazówka, informacja, znak. Żeby to dostrzec, wystarczy mieć otwarty umysł i takież serce; w połączeniu. Sam umysł, poprzez daną rzecz, za jej pośrednictwem, może odczytać zawarte w niej przesłanie, może pojąć (jak to umysł), jakich ukrytych znaczeń owa rzecz jest nośnikiem, ale nic z tym nie zrobi. Stwierdzi, odnotuje, skonstatuje to, co jest lub raczej to, co się okazało, wyjawiło. Dopiero otwarte serce potrafi wyzwolić najwłaściwsze dla danego znaleziska, odkrycia, działanie. 

 

Refleksy, wglądy, przejawienia. (8)

   Znajdowanie nie jest efektem końcowym szukania. Szukając, de facto, co i raz się znajduje. A potem znów się szuka, równocześnie znajdując. Tyle, że nie zawsze to, co było zamierzone, to, co było wyznaczonym celem poszukiwań. On jest po prostu potrzebny do tego, żeby wyruszyć – w powtarzalną cyklicznie, choć zarazem nieustannie podlegającą fluktuacjom (bo znajdujemy ciągle coś nowego, innego), nieskończoność.

  Przyzwyczajenia: niewidzialne szyby, ściany, które stawiamy tu i ówdzie, a potem (z zaskoczeniem i wzburzeniem) mówimy: „Przecież tędy nie da się przejść!”. I potrzebujemy chwili, i to niejednej, żeby zrozumieć, dlaczego tak jest. 

  Nieważne, na co patrzysz – ważne, co widzisz. 

***

Gifts 

From the would-be lovers

Poems 

Of the unknown writers

Attics 

Of the abandoned houses 

Sunsets 

Over the unnamed rivers

All these indefinable epiphanies 

***

 

Połów

Radość

Lecz tylko na powierzchni

Ból za to

Wciąż głębszy

Rybacy coraz dalej

Wypływają w morze

Żeby złowić cokolwiek

Anthropocene

My haiku poem, along with the editor David McMurray’s comment, was published in the January 19, 2024 issue of the Asahi Haikuist Network: 

„Anna Goluba noticed people cowering in Warsaw, Poland.” 

Anthropocene 

Even creatures without shells

Hide inside them deeply

Moonlight

Moonlight 

In her veins

Pure caffeine 

Wild storm

One gesture of the conductor

And silence falls 

This little girl

Playing now in the park…

A butterfly I once saved?

No promises

No promises

No illusions

Winter sky 

My above haiku poem was published in Scarlet Dragonfly Journal; Issue 21 - January 2024. 

Fewer remain

Fewer remain

After he left his hometown

The lawn gnomes

My above haiku poem was published in the Asahi Haikuist Network; January 5, 2024. 

They neither cry

They neither cry 

Nor smile as he leaves…

The lawn gnomes 

My above haiku poem was published in the Asahi Haikuist Network; December 29, 2023. 

This strange fog

This strange fog

From his lips

Another: „Just a minute!”

My above haiku poem was published in Haikuniverse; a daily haiku or micro-poem; December 28, 2023. 

Spadająca gwiazda

Spadająca gwiazda 

Staw nagle się rozjaśnił 

Rechotem żab 

Krew poległych

Wznosi się tu teraz 

Gęsty las

Ich ręce wołające o ratunek

Który nigdy nie nadszedł   

Przesilenie

Strzelają iskry ze starych

Listów miłosnych

Wieczór przy kominku 

Od czasu do czasu trzask 

Starych stawów

Stare stawy 

Porośnięte gęstą rzęsą 

Oczy podwodnego smoka 

November morning

November morning 

White sheet 

On everything 

My above haiku poem was published in Scarlet Dragonfly Journal; Issue 20 - December 2023. 

Refleksy, wglądy, przejawienia. (7)

  Historia Edypa: uciekając przed swoim przeznaczeniem, wpada się prosto w jego objęcia. 

  To samo przydarzyło się prorokowi Jonaszowi. Ucieczka przed przeznaczeniem – przed zadaniem, jakie wyznaczył mu Najwyższy, skończyła się w brzuchu głębinowego potwora. Po tym, gdy został przez niego, na rozkaz Stwórcy, wypluty, prorok już nigdy więcej się nie buntował. 

  A gdyby Bóg machnął ręką? Jak długo taki stwór trawiłby Jonasza, przyprawiając go tym samym o nieznośne męki? Przez całą wieczność? 

„Paszcza lewiatana

Zamykała się na mnie.”

   - napisał w wierszu „Tak mało”, genialny w każdym wersie Czesław Miłosz, nawiązując do powyższej historii, dając jednocześnie świadectwo, że również próbował, lub po prostu poczuł jak to jest (mogłoby być), uciec przed samym sobą.

  Mission: Impossible. Ucieczka nie może się powieść, bo to, co przeznaczone, przeznaczone jest nie bez kozery; po to właśnie, żeby się wypełnić, urzeczywistnić. Ze względu na tego kogoś, kogo dotyczy bezpośrednio, ale i w kontekście znacznie szerszym, nieraz odsłanianym dopiero w trakcie, stopniowo.

  Dzieje się tak, wypełnia się owo przeznaczenie, niezależnie od tego, na ile rozpoznajemy swoje ścieżki, swoje filtry i nastawienia, swój Cień oraz źródło tego wszystkiego; to jest proces, odbywa się on w człowieku i równocześnie poza nim. Przynajmniej tak stanowią archetypowe przekazy. 

  A rzeczywistość (w której się one odbijają i przez którą przenikają)? Czasem potrzeba wielu wcieleń, żeby dotrzeć do siebie pełnego, żeby sfinalizować zadanie.

  Samoświadomość jest tu słowem – kluczem. Samoobserwacja i zarazem dystans do samego siebie. Rozpoznanie tego, co moje i co nie; co zostało narzucone, wdrukowane. 

  Trochę więcej napisałam o tym kiedyś, dawno temu, tutaj. 

Idzie

Idzie 

Parkową alejką 

Para staruszków

Trzyma się za ręce

Zagina wokół siebie czasoprzestrzeń

Zimowe popołudnie 

Refleksy, wglądy, przejawienia. (6)

  Nigdy nie było we mnie zgody na Matrix; nawet wtedy, gdy nie miałam jeszcze pojęcia o jego istnieniu. Od zawsze go jednak przeczuwałam.